ช่องไม่ตรงกัน

12ฉันอัปโหลดวิดีโอเป็นครั้งแรกในช่วงเวลาหนึ่ง。หากคุณมีเวลา、ฉันอยากให้คุณลองดู。เป็นเวลา 8 วันแล้วตั้งแต่ฉันเขียนบล็อกครั้งล่าสุด。ฉันยังเขียนบทความ、ไม่ใช่ว่าฉันไม่สบายเหมือนกัน、ขึ้นมัน、ฉันแค่ไม่รู้สึกอยากอ่านมันเลย。

たぶん多くの日本人（90%位？）が持っているような、ฉันคิดว่าฉันมีอาการซึมเศร้าเล็กน้อยมากเช่นกัน。ฉันเดาว่ามันจะปรากฏขึ้นบางครั้ง。แล้วก็、ไม่มีประโยชน์ที่จะทำอะไรเลย、ฉันรู้สึกเหมือน、ฉันรู้สึกอยากทิ้งงานที่ทำไม่เสร็จทิ้งไป。ในทางกลับกัน、“แสงสว่าง” แปลว่า、ฟังเพลงดีๆ、เมื่อฉันเห็นภาพที่ดี、ฉันรู้สึกมีพลังขึ้นมาทันทีและพูดว่า ``ไปไกลกว่านี้หน่อยเถอะ''。แล้วฉันคิดว่าฉันจะหยุด。

ทั้งหมดเมื่อปีที่แล้ว、ฉันถอนตัวออกจากสถานที่ส่วนใหญ่ที่มีการนำเสนอผลงานของฉัน。มองภาพใหญ่、ดูจะยิ่งตามหลัง "สังคม" ลงไปอีก。ออกไปสู่สังคม、จะต้องเกี่ยวข้องกับสังคม、โลกถูกสร้างขึ้นในลักษณะที่เป็นการยากที่จะอยู่รอด、ฉันอยากอยู่คนเดียวถ้าเป็นไปได้、ฉันมีบุคลิกแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก、ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนัก。อย่างไรก็ตาม,、一人で畑を作り、魚でも釣って自給自足するほどの知識も能力もなく、มันเป็นเพียงความปรารถนา、ฉันไม่สามารถอยู่คนเดียวได้จริงๆ。

ขณะนี้มีชั้นเรียนวาดภาพ、นั่นคือจุดติดต่อกับสังคม。อย่าวาด、ฉันไม่ค่อยได้ติดต่อกับคนที่ฉันไม่สนใจ。กับสังคม、絵以外での接点を広げるような努力はまったくしてこなかった（絵でさえも積極的ではなかった）。ในแง่ที่ว่า、ฉันเป็นคน “ไม่เหมาะกับสังคม”、ฉันกำลังวางตำแหน่งตัวเอง。ผมคิดว่ามันไม่ "ไม่เหมาะสม" นะครับ、繋ぐことが上手にできないタイプなんでしょうね（「絆」なんて言葉も嫌いだし）。
　決して人間嫌いではないけれど、社交好きではない。ファーブルやシートンが好きなのは、そういうところがああるからかもしれません。แต่、日本ではそういう人が増えているんじゃないでしょうか。กล่าวอีกนัยหนึ่ง、一方でSNSなどで人とのつながりを求めつつ、一方でそれぞれが一人になりたがっている。そのジレンマの中で、誰もが「軽い鬱」を持っている。กล่าวอีกนัยหนึ่ง、わたしのような人はごく普通だと言っているわけですけど。