หมวดหมู่: ชุมชน

ฉันรีบกลับไปที่ข่าวการตกเลือด subarachnoid ของพ่อของฉัน แต่、ภาพถ่ายที่ถ่ายจากรถในเวลานั้น。เวลาถ่ายทำคือวันพุธที่ 17 สิงหาคมประมาณ 11.00 น.。เป็นวันธรรมดา。

ป้ายสำหรับพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น Rokkasho Village จะปรากฏขึ้น。ไม่มีการจัดแสดงที่คุ้มค่าแก่ประชาชนที่จะแสดงในสถานที่ที่สวยงาม。ขณะนี้หมู่บ้าน Rokkasho ได้รับความสนใจมากที่สุด (น่าจะดึงดูดความสนใจมากขึ้นหากการกู้คืนดำเนินไป)、เป็นหมู่บ้านที่มีโรงงานแปรรูปของเสียที่เกี่ยวข้องกับนิวเคลียร์ (เชื้อเพลิงนิวเคลียร์ของญี่ปุ่น)。หากคุณยอมรับสิ่งอำนวยความสะดวกที่อันตรายเช่นนี้、รัฐบาลและ บริษัท ที่เกี่ยวข้องกับนิวเคลียร์จะสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย、ก่อนอื่นพวกเขาดึงดูดชาวบ้าน。

นี่คือบ้านของครอบครัวของฉัน、สถานการณ์เหมือนกันในหมู่บ้าน Higashidori。มันไม่เหมือนกันในเมือง Oma ที่มีชื่อเสียงด้านปลาทูน่า。ไม่ว่ามันจะมีชื่อเสียงแค่ไหน、ปลาทูน่ายักษ์ใหญ่สองสามตันต่อปีไม่สามารถครอบคลุมการเงินของเมืองได้。โดยพื้นฐานแล้วสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดไม่สามารถทำได้หากไม่มีโรงไฟฟ้านิวเคลียร์、ไม่มีอุตสาหกรรมที่เป็นเรื่องปกติของอุตสาหกรรม、เป็นเมืองและหมู่บ้านที่น่าสงสารทั้งหมด。

ตามสถิติแห่งชาติ、รายได้เฉลี่ยต่อปีของหมู่บ้าน Rokkasho คือ 15.2 ล้านเยน (2010)。แม้แต่สถิติง่าย ๆ ล่าสุดก็แสดงให้เห็นว่า 13,366,000 เยน (2011)。เป็นการเปรียบเทียบ、โตเกียวอยู่ที่ 5,997,000 เยน (2551, กระทรวงสาธารณสุข, สถิติแรงงานและสวัสดิการ)、Saitama Prefecture 4.735,000 เยน (2008)、กระทรวงสาธารณสุขแรงงานและสวัสดิการ)。เป็นที่ชัดเจนว่าหมู่บ้าน Rokkasho มีรากฐานทางเศรษฐกิจที่อุดมสมบูรณ์อย่างมาก。ฉันจะแสดงรายละเอียดออกไป、เหตุผลนี้ก็คือนี่เป็น "การทิ้งขยะนิวเคลียร์" เพียงแห่งเดียวในญี่ปุ่น。

ทั่วญี่ปุ่น、มีการสำรวจภาพของแต่ละจังหวัด (ฉันลืมวันที่สำรวจ)。มันเป็นเพียงภาพ แต่ไม่จำเป็นต้องจับสถานการณ์ปัจจุบัน、ในทางกลับกันมันรวมอดีตอดีตปัจจุบันและอนาคต、อาจกล่าวได้ว่ามันจับความเป็นจริงได้มากขึ้น。การสำรวจแสดงให้เห็นว่าฮอกไกโดเป็นภาพเหมือนยุโรป、โดยรวมแล้วดูเหมือนว่าจะคิดว่าเป็นบวก (แม้ว่าความจริงจะค่อนข้างรุนแรงในทุกแง่มุม)。จังหวัด Iwate มีภาพลักษณ์ที่แข็งแกร่งของ Miyazawa Kenji、แย่ แต่สดใส、การประเมินทางปัญญาและเชิงบวก。ในทางตรงกันข้ามภาพของจังหวัด Aomori นั้นมืด、ในตอนท้ายของโลก、มันเป็นความประทับใจเชิงลบที่แย่และน่าสยดสยอง。ในแง่ของบุคคลนักดูหมิ่นตาบอดทาคาฮาชิ、Dazai Osamu、Terayama Shuji、แม้ว่าคุณจะนึกถึง Nagayama Norio ผู้มีส่วนร่วมในการยิงปืนพกต่อเนื่อง、ไม่มีภาพบวกที่สดใสและมีสุขภาพดีเลย。

แม้ว่าพวกเขาจะยากจนพวกเขาไม่เพียง แต่ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่พวกเขาลากกัน、ดื่มแอลกอฮอล์สาปแช่งผู้คน、สาปแช่งโลก、ในที่สุดเขาก็ตายจากจังหวะหรือแขวน。เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ใกล้เคียงที่สุดคือผู้อยู่อาศัยในจังหวัด Aomori、ฉันยังเบื่อหน่ายกับวัฒนธรรมแบบนั้น、ฉันรู้สึกเหมือนฉันอายุ 18 ปีและออกจาก Shimokita ด้วยความรู้สึกว่าฉันจะไม่กลับไป。ที่สถานี Ueno "พี่ใหญ่"。ฉันไม่สามารถลืมได้ว่าฉันถูกเรียกตัวไปหางานล่าแรงงานวันหนึ่งโดยพูดว่า "มีสถานที่ทำงาน"。อากาศนั้นจะต้องซึมผ่านร่างกายทั้งหมดของฉัน。

จากนั้นพิจารณาความหมายของหมู่บ้าน Rokkasho 15.2 ล้านเยน。ฉันดีใจที่รวย、ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ。บางสิ่งควรมีค่าใช้จ่าย 15.2 ล้านเยน。เมื่อซื้อที่ดินเพื่อสิ่งอำนวยความสะดวก、เป็นหมู่บ้านที่ผู้คนฆ่าคนด้วยเงินที่ไม่เหมาะสม。ก่อนหน้านั้นวัวและผู้คนอาศัยอยู่ด้วยกัน、มันเป็นหมู่บ้านที่หนาวเย็นที่น่าสงสาร、มีพระราชวังจำนวนมาก (แม้ว่าจะไม่ใช่งานอดิเรกของฉัน) กับผู้สูงอายุสองคนมากกว่า 50 ห้อง。ในฐานะนักเรียนมัธยมฉันรู้สึกว่าวัวนั้นสวยงามกว่าพระราชวังเหล่านั้น、วัวไม่ใช่ตัวเลือกสำหรับเชื้อเพลิงนิวเคลียร์。

จากสิ่งที่ฉันเห็นข่าว、ความเป็นจริงของฟูกูชิม่านั้นแตกต่างจากจังหวัด Aomori เล็กน้อย。อุบัติเหตุคือ、มันเกิดขึ้นที่จะเกิดขึ้นในจังหวัดฟูกูชิม่า、นั่นคือจังหวัด Aomori、มันเป็นจังหวัด Niigata、แม้แต่ในจังหวัดโอนิต้า、ไม่น่าแปลกใจที่มันเกิดขึ้นที่ไหน。มันเป็นเมืองและโรงงานที่ต้องการโรงไฟฟ้านิวเคลียร์。ไม่ว่าจะปลอดภัยแค่ไหนในสถานที่เช่นนี้ "ฉันกลัวเกินกว่าจะยืนขึ้น"。แต่、ด้วยเหตุผลบางอย่างถ้าคุณยืนอยู่ในชนบทมันจะกลายเป็น "ปลอดภัยอย่างแน่นอน"。เงินพูดอย่างแน่นอน。หรือปิดปาก。ใครก็ตามที่อาศัยอยู่ที่นั่นไม่มีทางที่จะบอกลาได้ถึง 15.2 ล้านเยน。

จากบ้านเกิดที่อุดมไปด้วยธรรมชาติ、เราเลือกที่จะอาศัยอยู่ในเมืองที่ร่ำรวยทางเศรษฐกิจ。คนส่วนใหญ่ที่รักธรรมชาติ、มันขึ้นอยู่กับสถานที่ตั้งของชีวิตในเมืองที่อุดมสมบูรณ์และสะดวกสบาย。การเมืองได้เริ่มสนับสนุนการพึ่งพาพลังงานนิวเคลียร์、ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดหลังจากได้รับคำตอบจากประเทศต่างๆ。การเมืองที่ไม่น่าเชื่อถือ、ผู้ใหญ่ที่ไม่น่าเชื่อถือ。ความเป็นจริงของเด็กฟูกูชิม่าออกจากบ้านเกิดของพวกเขาในที่ที่พวกเขาไม่มีที่จะไป、มันอาจจะแพร่กระจายไปทั่วประเทศในวิธีที่แตกต่างกัน。ประเทศนี้、สถานะปัจจุบันของการเป็น "โรงไฟฟ้าเศรษฐกิจ" จนถึงเมื่อไม่นานมานี้、ที่จริงแล้วมันยังสกปรกอยู่ในโคลน、เขาไม่ใช่แค่เท้าเปล่า?

久しぶりに少しだけ海を見た気がする。半月ほど前に下北へ行った時も海岸線を車で走り、海は毎日見ていたのだが全然そんな気がしなかった。父のクモ膜下のことでそんな余裕も無かった。いくらか自分の気持ちも落ち着いてきたのでスケッチに行くことにした。

場所は今後のスケッチ会の下見も兼ねて東京に決めていた。船の科学館が今月一杯で再開未定の休館になるというのでこれをメインに、時間的に可能ならばスケッチするというつもりで出かけた。

写真はそこに係留、一般公開されている南極観測船「宗谷」のブリッジからの眺め。正面に向き合っているのは水産庁の船（東光丸）。その奥に広がるのは東京港への水路だろう。対岸にはコンテナとコンテナ船がびっしり。荷役用のリフトがニョキニョキ立っている。こんな風景は宗谷にはふさわしくないだろうが仕方ない。おかげで子どもの頃に本で見た記憶のある（テレビの映像の記憶かもしれない）船を実際に見ることができたのだから。

แต่、記録を見ると宗谷はもともと旧ソ連に貨物船として発注されたもので、国際情勢の変化で民間の小型貨物船「地領丸」として1938年に就航した船だから、むしろ本来あるべき風景の中に戻ったと言うべきかもしれない。

地領丸はその後すぐに海軍特務艦になり「宗谷」と改名。測量、輸送の任務に就く。戦後は引揚げ船、海上保安庁の燈台補給船として使われた後、1956年に南極観測船に転用された。その時点でも既にかなりのボロ船だ。そのいきさつも面白いが、このたかだか2700トン程度の（本当に）ちっぽけなボロ船を実際に見ると、これを初体験の国際南極観測船として送り出した、このニッポンという国のおかしみと哀しみを感じざるを得ない。戦後間もないとはいえ、ほとんど特攻隊そのままではないか。一方で、隊員たちの弾けるような好奇心と若さがそれを乗り越えたことに、今も大きな共感を感じることができる。

南極観測は極寒の銀世界のイメージしか私たちには浮かばないが、実は途中で赤道を通り過ぎるわけで、その猛暑対策が大変だったらしい。初めにソ連の氷洋貨物船として建造された経緯からも、暑さに対しては全く考慮されていない船だったことが分かる。そこに同乗させられたソリ引き用の、毛むくじゃらのカラフト犬など、よく死なさずに南極まで連れて行けたものだと思う。タロ、ジロの本当の苦しさは、実は南極よりインド洋にあったのではないかと想像した。

船は形も美しいが、その歴史にも何とも言えない深い（人間的な）味わいがある。沈んだり、解体された後まで人が船に引き付けられるのは、そこに小説のような魅力があるからかもしれない。