หมวดหมู่: เรื่องราว

ด้วยเวลาในชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิด、ไม่อยากทำอะไรที่ "ไร้สาระ" เท่าที่ทำได้ = อยากทำอะไรที่มีความหมาย、ผมคิดว่า。ในทางกลับกัน、ความคิดที่ว่าชีวิตแต่เดิมไม่มีความหมาย、ตั้งแต่ฉันอยู่มัธยมปลาย ฉันมักจะมีพื้นที่ในตัวฉันจำนวนหนึ่งเสมอ。

และ、เปิดอย่างใดอย่างหนึ่งตามที่คุณต้องการ、ฉันปิดมันและมั่นใจในตัวเองทันที。นั่นเป็นเพราะผมคิดว่าความคิดทั้งสองขัดแย้งกัน、แท้จริง、ยิ่งอายุมากขึ้นก็ยิ่งคิดว่ามันเป็นสิ่งเดียวกัน。แทนที่จะสามารถเปิดทั้งสองอย่างได้、แต่ควรเปิดทั้งคู่、เพราะผมได้เข้าใจแล้วว่าการพึ่งพาฝ่ายเดียวเพียงอย่างเดียวเป็นไปไม่ได้。

อันดับแรก、ไร้ความหมาย = ไร้ความหมาย、ไม่、มันเป็นพื้นที่ว่างที่ "ใช้งานอยู่" มากกว่ามาก。ฉันต้องการผ้าใบสีขาวเพื่อทาสี、มันง่ายที่จะเข้าใจถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมัน。อีกประการหนึ่งคือ ``ไม่มีความหมายสำหรับใครบางคน'' ก็คือ ``มีความหมายสำหรับคนอื่นเช่นกัน''。“มันมีความหมายสำหรับทุกคน”、นั่นไม่สามารถเกิดขึ้นได้。มันเป็นความเชื่อโชคลางหรือไม่?、หรือจะต้องเป็นผลมาจากการล้างสมองบางอย่าง (เช่น ในนาม "การศึกษา") (ในแง่นี้、ฉันเชื่อว่าข้อดีและข้อเสียของการศึกษาควรได้รับการตรวจสอบอย่างลึกซึ้งและใจเย็นมากขึ้นเสมอ (แทนที่จะเป็นสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในระดับชาติ)、ไม่เหมาะที่จะพูดมากกว่านี้)。

ในสถานที่แห่งการสร้างสรรค์、“ความหมาย” มักจะเริ่มต้นจากการถูกปฏิเสธเสมอ。ทุกความหมายเดียวจะถูกปฏิเสธครั้งเดียว。ไม่ใช่เฮเกล、ผลงานชิ้นเอกไม่ใช่ผลงานชิ้นเอก。สิ่งสวยงามก็ไม่สวยงาม。การสร้างสามารถเริ่มต้นจากที่นั่นเท่านั้น。“เรื่องแบบนั้น、ฉันอยากให้คุณรู้ว่าฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ”、ฉันรู้สึกว่าฉันอาจได้รับคำตอบเล็กน้อยจากเขาในภาษาเอโดะที่หยิกของเขา、มันคงจะเป็นอะไรแบบนั้น。แต่、สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ、เราจำเป็นต้องกระตือรือร้นมากขึ้นในการสร้าง "ความไร้ความหมาย" ให้มากขึ้นเรื่อยๆ。ใช้ชีวิตตามนั้น。ที่จะกระโดดข้ามชีวิตที่ได้รับความหมายจากใครบางคน、นั่นเป็นทางเลือกเดียว。

透明なものに、なぜか人は心を惹かれるようだ。「宝石」はまあ特別としても、ガラスが玻璃と呼ばれ、宝石以上に珍重されたらしいことは、奈良正倉院のペルシャガラスが今に伝わっていることからもわかる。古代インドあたりに栄えたムガール帝国のムガールグラスにも、決して現代のガラスのように透明ではないが、やや乳白色がかったぼんやりした反透明感にも、えもいわれぬ魅力を感じたことを思い出した。

「透明」と「澄んでいること」は同じではないが、共通したイメージはある。さらに想像をつないでいくと「澄んでいる」と「濾過された」も意味が近づいてくる。濾過された水は美しく、透明であるが危険でもある。栄養分すら取り除かれてしまい、「水清ければ魚棲まず」となることもあり、透明に近い血は死の危険性が香る。

完全に透明なものは目に見えないはずだから、そこに光が反射したり、屈折があったり、ほんのすこしの淡い色があったりすることで「透明」と意識される。それは澄んでいることにつながり、長い時間をかけて「濾過」された水のイメージにもつながってくる。川底の石が見える清流に心を癒されるのは、そういう時間を経た安心感にも依っているに違いない。

澄んでいるものはどれも儚（はかな）い。簡単に汚されてしまう、貴重なもの。なるほど、わたしたちの心の鏡のようなものなんだ。それは純粋でありたいと願う精神とも深くつながっているだろう。大事なものを見るには澄んだ目が必要だ。そうだ、そのことをもっと大切にしよう。

わたしははだかが好きだ。「ヌード」という意味でも、ストリップ（何も身につけない）という意味でもない。赤ん坊のような「はだか」。その意味でなら、「はだか」を「裸」と漢字で書いてもいいし、その発音も好きだ。

แต่、そうでない意味で使われる「裸」は嫌いである。

はだかになるのは難しい。人前でストリップになるのも難しいが、赤ん坊のようなはだかになるのは、もう一生できないことなのかもしれない。どんな赤ん坊も、はだかが一番よく似合う。あのようになりたい、อือ、あのようになりたいと思う心を大切にしたい、ฉันคิด。

すべすべが良いわけではない。つるつるも不要だ。そんなものより、むしろ鋭いトゲトゲのある方が美しい。刺されたことにさえ気づかないほど繊細な棘、敏感でときに痛々しいトゲもいい。少し鈍く、擦り減ったようなとげも好もしい。窓辺のサボテンたちを見ていると飽きない。