晨春会展終了。バタバタと会場を片付け、夏祭りの交通規制の中を、なんとか我がアトリエに作品と共に帰宅。
下北半島・白糠産の活けウニが届いていた。白糠産は下北の中でも特に美味として地元では知られているが、漁協や地元民にはそれをブランド化する能力も、何とかしようという気持もなさそうだ。味は利尻、礼文のものにとてもよく似ていて、決して引けをとらないのだが（ウニの味は、地域ごとに、磯ごとにかなり違うものです）。
今年のウニはぷっくりとよく肥えていた。農家出身の妻は「ウニはパス」。息子も食べつけないので、好みではない。喜びを分かち合えないのは少し寂しいが、日本酒、ビール、ワインで、超山盛りのウニ丼にして食べた。贅沢の極み。こういうの、本当は一人でなく、何人かでワイワイやりながら食べたい。前もって予約を受けるだけの能力が漁協に欲しいものだ。
พื้นหลังของภาพอุกิโยะพิมพ์? ตั้งแต่ผิดหวังได้จากก่อนหน้านี้ที่ไม่ได้อ่านจดหมายที่ถูกเขียนขึ้นเพื่อ、ดังนั้นเวลานี้ฆ่าสองนกกับหิน、สายพันธุ์เริ่มการศึกษาของคะ。( แต่เดิมเพราะมันไม่ได้เป็นภาษาต่างประเทศ) เพื่อเอาวารีตัดสินใจละเอียด、ถ้าคุณอ่านเท่านั้น、นั่นคือสามารถอ่านได้อย่างใดที่คุณเรียนรู้พื้นฐานของ Iroha。ตั้งแต่สมัยเอโดะคนทั่วไปไม่สามารถอ่านได้เท่านั้นโดยทั่วไปฮิรางานะ、กลายเป็นประมาณอ่านว่าถ้าตัวละครในภาพอุกิโยะ、วัตถุประสงค์ของการตรวจสอบคือการประสบความสำเร็จ。
แต่、ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็นอะไรของมัน แต่อ่าน、จำนวนมากว่า。มากตัวอย่างเช่นเอโดะถูกนำมาใช้ในเครื่องมือยุคหนึ่ง、สำหรับผู้ที่ยังไม่ถูกนำมาใช้เป็น、แม้ผมไม่ทราบว่ามันเป็นเครื่องมือ。มันเป็นเพราะมีความรู้ไม่เช่นสังคมและวัฒนธรรมของยุคเอโดะ。
มันจะลำบากเมื่อมันมาถึงต้องการที่จะรู้ว่ามัน。มากขึ้นและติดยาเสพติดมากขึ้นที่จะลึก。นี้เป็นอันตราย。มันจะดีถ้าไม่ปัดเศษขึ้นที่ไหนสักแห่ง。แต่、สิ่งที่ได้กลายเป็นเกือบเสมอสนใจและกลับไปกลับสิ่งดังกล่าวเป็นอันตราย。หรือสิ่งที่ต้องการจุดเริ่มต้นของการกัดจะถูกสร้างขึ้นแทบเหล้า。
昨日（3/25）久しぶりに上野へ。桜は満開。花の下では中国からの旅行者たちが、かわるがわる枝を自分の顔のそばに引っ張り込んで写真を撮っていた。暑いくらいの陽気で、大勢の人で賑わっていた。
ブリューゲル展（東京都美術館）に入った。久しぶりのクラシック展だったが、まあこんなもんか、という感じ。แต่、出口近くの2点には少し驚いた。写真はそのうちの１点。２点とも6号ほどの小品だが、油彩で昆虫を驚くほど細い筆で描いてある。作者はヤン・ファン・ケッセル、1659年作。磨かれた大理石の上に描かれている。
そうだ、油彩は石の上にも描けるんだったなあ、と改めて思い出した。แต่、このような場合、油彩につきものの「油のヤケ」が全然見られない。ついさっき描かれたかようにフレッシュ。しかもひたすら「昆虫」図鑑のような描き方が、いっそう現代的であるように感じられた。
道すがら西洋美術館に立ち寄り、「プラド美術館展」も見る。ヴェラスケスのデッサン力・構想力が他を圧倒している、の企画どおり。แต่、私的にはそれらの展覧会を、ずっと立って見ていられたことの方が嬉しかった。