Վերջում、Հիմա ակտիվ եք: Գնեցի մի գիրք, որը ներկայացնում է 150 նկարազարդող:。Բոլորը, կարծես, հանրաճանաչ նկարազարդիչ են:、Նրանց մոտ կեսը նույնն է թվում。Ես անուններից որեւէ մեկը չգիտեի。Դա մենակ、自分がいかに「時代」の先端部から遠いかを感じる。時代遅れなのは痛いほど分かっているが、 “何週遅れているか” くらいは知りたいかなーと思ったんだ。
Բայց、そんなことは問題じゃなかった。そもそも同じレース、同じ時代にいなかったんだ。描くテクニックだけなら、周回遅れでもなんとか取り戻せるものだが、ついていけないのは「それが面白い」と感じるセンス。描く人（イラストレーター）と見る人がそれを共有しているセンス。何が面白いのか、分からないんだよ。Հնարավոր չէ հաղթահարել այն պարզապես տեխնիկայով、Մի տեսակ «մշակույթի ցնցում»。Որ、Երիտասարդներն ասում են «Դա Բունգկա է»:。
Ես、Ես իսկապես ուզում էի պատկերազարդ լինել、Կարծում եմ հիմա。Ես սիրել եմ նկարը, քանի որ ես երեխա էի、Դա «Scopy» չէ、Նույնիսկ «արվեստ» չէր。Բայց、Այդ ժամանակ、Գյուղի տարրական դպրոցի աշակերտների համար (չնայած «Հեռակառավարումը» արդեն մահացած բառ է դարձել),、«Illustrator» բառը ինքնին գոյություն չուներ。
Աղջիկը, ով սիրում է նկարել、Նա ոչ այլ ինչ էր, քան «ծույլ մարդ, ով չի օգնում տնային գործերին»:。。わたしは自分でも知らずに「長編ストーリー漫画」を描いて、誰にでも見せる代わりに、その分の仕事を人にやってもらい、ゲームを作っては、それに合う絵を描いて友達に配っていた。大人に混じって田舎芝居の背景も描き、村祭りの灯籠絵も描き、神社に奉納する絵馬や、祖父の年賀状の絵を毎年暮れに1000枚も描いていた。それは絵画作品ではなく、イラストだったんだな、と今になって解る。
マンガもイラストも「ブンカ」。それをいわゆるオトナが「文化」と読みかえている時点で、“周回遅れ” 。SNSもYouTubeも「ブンカ」であって、いわゆる「文化」とリバーシブルになっているようなもの。それがあると知っていること、それを享受、利用していることの「一つ上にある」ブンカ。「スマホでメールが送れる」は、文化であっても「スマホのブンカ」ではない。そのメールに漂う「呼吸」。それがブンカなんですよ、անշուշտ。