Category: Արվեստ

Ավարտման ճանապարհի մոտ 30%-ը。Ճանապարհին ինձ մտահոգում էր、«Պետք չէ այս ամբողջ փորձանքի միջով անցնել։、Կարո՞ղ է լինել ավելի պարզ և արդյունավետ մեթոդ:。Չեմ ուզում ժամանակ կորցնել, բայց、Շրջանառության մեթոդները ոչ միայն ժամանակի կորուստ են.、կեղտոտել էկրանը、Սա կարող է հանգեցնել նրան, որ չկարողանաք ստանալ ցանկալի էֆեկտ:。«Brevity»-ն միանշանակ ավելի լավն է:。

Դա ռեֆլեքս է、Դա այն ժամանակ է, երբ դուք դրա կարիքն ունեք:、Դա նման է «աղիքային զգացողության», որը թույլ է տալիս ճիշտ ժամանակին ընտրել կատարյալ մեթոդը:。

Երբ ծերանաս、Ինտուիտիվ ոգեշնչումը մարում է、Ես ի վիճակի եմ դա լուսաբանել՝ ուշադիր պլան կազմելով (ես սկսում եմ դա անել)。Սա չի՞ նշանակում, որ ռեֆլեքսներս բթացել են... նկարելիս:、Հանկարծակի、Ես այդպես մտածեցի。

Իհարկե, ոչ մի վատ բան չկա դանդաղ մոտեցման մեջ:。Ոչ թե ցատկել դեպի պատկերը, որը հիմնված է մակերեսային գաղափարի վրա、Արդյունքները շատ կայուն են。Ինչ վերաբերում է բեյսբոլիստի միջին ցուցանիշին,、Եթե ​​«պատահական գաղափարի» միջինը 10% է、«Հունցումը» 30%-ից քիչ է:。Եթե ​​ձեր հարվածային միջինը գտնվում է 10% միջակայքում, դժվար կլինի սովորական դառնալ:、3Դա բավականին տպավորիչ մաքրում է:。Եթե ​​նորմալ գործ է, միանշանակ ավելի լավ է «հունցել».。Բայց ինչ վերաբերում է արվեստին:。Նույնիսկ եթե ծեծի միջինը 10% է、Այդ մեկ գիրքը գրավիչ է, որը մնում է ձեր սրտում:、Կարծում եմ՝ դա է արվեստի էությունը:。Մարզումը կարևոր է ձեր ռեֆլեքսները սրելու համար:。Դա վտանգավոր է。

俳句を教わり始めてもう十年以上になる。一時は少し熱を上げ、俳人たちの句集を片手に、独りよがりのさまざまな工夫を凝らした時期もあった。忙しいせいもあるが、最近はなんだかその熱も冷めてきた感じ、である。

俳句愛好者の多くはNHKや大手新聞社などメディアの俳句欄に投稿したり、毎月それらをまとめた雑誌を購入したり、いわゆる俳句結社に入会し、句会などで研鑽を積む。結社への入会についてはわたしも少しその気があって、いくつかの結社の成り立ちや師系、句風などを調べたことがある。結局そのどれもやらないのだが、それは「俳句の世界のこじんまりした約束ごと」が、どうも自分の性格にも志向性にも合わない、ということに尽きる。（＊たとえば金子兜太の俳句世界が「こじんまり」なのかどうかに異論はあると思うけれど）

俳句の世界の約束事とは何かといえば、「波風を立てない（調和を破らない）こと」だとわたしは感じてきた。花といえば桜のことであり、桜ならば清楚、華やかに決まっていて、散り際のはかなさ、美しさ、潔さという定型のイメージに語を収斂させていく。俳句はその収斂のプロセスでの語句の取り合わせの巧拙、つまり極めてテクニカルな遊び、きっちりゴールの枠寸法の決まった、言葉のゲームなのである。17文字のうち5文字はほぼ「季語」で消費されるから、残り12文字しかない。この12文字で（約束された範囲内の）イメージを描くには「有り合わせ」の「貼り合わせ」にならざるを得ない。季語が「貼り合わせ」の強力接着剤として働き、俳句はこの接着剤にもたれかかるようにして作られていく。

ひとことで言えば、わたしはこの「協調ゲームに」飽きてきたのである。絵画の世界はゲームではない。どこまでも「自分と他人」の違いを意識し、他人（世界）の前に自分一人を「勇気を奮い立たせて」引っ張り出さなければならない、逃げることが許されない世界である。一切の約束事はそこにはない。テクニックなど、そこでは単なるひとつの要素に過ぎず、時には邪魔でさえある。

俳句は「共感」が死命である、といってもいい。俳句以外のすべての芸術も、実は共感を抜きにしては存在し得ないのだが、だからといって共感を前提的に求めてはいない。Բայց、共感を求めない俳句ならどうだろう。それはもう俳句とは呼ばれないかもしれないが、短詩型のつぶやきとしての存在ならあり得るだろうか。わたしにとって、俳句とはそのようなものになりつつある。

モデルになってくれた人はいま大学4年生。4月から本当の意味での社会人になる。就職が決まってから、入社前の準備も入社後に求められる資格のための勉強もしながら、少しの不安と大きな（とは言わなかったが）希望のなかで一日一日を過ごしている、と話してくれた。

「きれいだなあ」と思う。顔はもちろんだが、若さと希望をもって今まさにこの瞬間を生きていること自体を、きれいだと思う。絵を描くことは、この「きれいさ」にいつも対面する歓（よろこ）びがある、Նշանակում է նաև。誤解のないように早めに言っておくが、この歓びは「若さ」に直接対面することにもあるが、もう少し率直に言えば「今、この瞬間を生きていること」、そしてその「充足感」に触れることにある。
　それは若い人に限らないし、人間にも限らない。動物であろうと植物であろうと、この瞬間に生きていることの充足感が生きていることの内実だ（わたし自身の感覚で言えば、それが石ころであろうと「いま在ることの意味」はそれと大きくは変わらない）。そして、それが自然に外へ放射するエネルギー（の大きさ）、それに触れるとき、その時間・空間を「きれい」だとわたしは感じる。それが（描く）わたし自身をも変える力になり、それが「描きたいこと」の中身だろうと思う。描くことで、わたし自身も生まれ変わっていく感覚がある。

このスケッチにそれが感じられるだろうか。描いている間は、無心にかたちや明暗、色彩だけを追いかけているつもりだが、五感（無意識）はそれ以外のことも画面に現わそうとしてくれているだろうと、勝手に期待する。来年、あるいは数年後、実際に何をしているかは彼女自身にも今はわからない。就職は「はじめの一歩」に過ぎず、すでに踏み出した。「二歩目」は彼女自身が決める。どうか、すべての人が自分自身のための一歩目、二歩目をしっかり踏み出してほしいと願うばかり。

最近はパソコンで絵を描く練習ばかりで、実際の材料で描くことがおろそかになっていた。久しぶりに実材で描くと、やはりパソコンに向かっているときとは違う自分を感じる。紙から、鉛筆から、水から、筆から、パソコンにはない手応えが伝わってくる。「その手触りだって、すでにパソコンで実現できる」のだそうだが、幸か不幸か、現在のわたしにはパソコンと実材の二つの次元がないと、それぞれの良さを味わうことができない。これを不便と思うか選択肢と感じるかはわたし次第。