Thế vận hội đầy mâu thuẫn, và hiện đang ở hiệp hai。Cho đến nay tôi cảm thấy mạnh mẽ、Các sự kiện mới (đặc biệt là trượt ván)、Lướt sóng thực sự rất thú vị、Nó gần như là một phần mở rộng của chơi、Các sự kiện truyền thống quá thô thiển、Ngay cả khi chúng ta hy sinh mọi thứ, mục tiêu vẫn còn rất xa.。"Mở rộng chơi" tất nhiên không có nghĩa là mức thấp.。Đó là về bản chất của trái tim。
Trước khi trở thành vận động viên Olympic、Anh ấy không chỉ có tài năng và công sức từ khi còn trẻ、家族ぐるみでのとてつもない犠牲が伴うとよく聞く。đó là lý do tại sao、いくつもの困難を乗り越え「栄光のゴール」へ向かう「試練物語」がつきものだ。それがわたしたちを感動させもするのだが、新しい種目の選手たち、特にスケートボードなどにはそんな物語は似合わなそうだ。あっけらかんと、楽しく友人たちと遊びながら練習しているいるうちに金メダルまで行っちゃった、そんな感じ。それが実に爽快で、スポーツの原点ってこうじゃないかな、と思わせられた。
日本の選手たちを見て特に強く感じるのは「悲壮感」だ。笑顔でさえも「笑顔！」とコーチに指導されている光景を見る。学校スポーツを見ればわかる。勝つことが大事で、そのために厳しい練習を強いる。強い学校ほど日常生活まで縛っていく。「勝ち癖をつける」ことで生徒たちも自分が向上したと感じ、厳しいスパルタにも耐えていけるようになる。nhưng、考えてみるとそれは一種の「洗脳」だと言えなくもない。日本中の学校でこんなことを何十年も続けているうちに、国民全体が「頑張り主義」に洗脳されてしまったのかもしれない。
スケートボーダーたちはたぶんそんな「部活」だったら、辞めているだろうと思う。好きだからやっているし、好きだから研究もする。強制されるのは嫌だ。ルールも自分たちが本当に楽しめるように、みんなで作っていけばいいじゃない。彼らの楽しそうな笑顔はそういっているように見える。スポーツの世界が遊びとくっついて、変わり始めるといいな。
