Autor: Takashi

Co je Kotodama?、Kdysi se mezi lidmi, kteří psali texty, říkalo, že každé slovo bylo、Protože duše je přenesena i na osobu, která v textu přebývá.、Jako přikázání nikdy nepoužívat nedbalá slova.、Zřejmě se to často říkalo。

Protože jsem perverzní、Stejně jako v případě obrazných vyjádření, jako jsou malby,、Je lepší více inovovat a rušit、A tak dále, stejně jako dnes pan Trump.、Samotné slovo kotodama jsem zanedbával.。

Ale、Nedávno、Možná to bylo mé povrchní chápání.、Zjišťuji, že stále více přemýšlím。Není to spíše význam podobný „dělej, co říkáš“?、To znamená。Výklad prohlášení je také mírně odlišný.、To je samo o sobě paradoxní tvrzení.、"Pokud chcete, aby to bylo implementováno (realizováno), pak něco řeknu."。
Zajímalo by mě, jestli je to pro někoho jiného、Co říci (napsat) slovy, i když je to pro sebe、Od té chvíle se od sebe odděluje a stává se samostatnou „novou existencí“.。Ta existence mě svazuje、Zároveň se stává hnacím motorem k posunu vpřed.。Není to to, co to znamená?、To znamená。Samozřejmě、Původní význam je pravděpodobně takový, jak je uvedeno na začátku.。

Kromě toho, že lidem říkáte, aby byli opatrní se svými slovy,、Že byste měli vyjádřit slovy to, co chcete umožnit.。A ještě k tomu、望まないことを言葉にしないということにもなるかもしれない。いわゆる「忌み言葉」には、きっとそういう感覚が宿っているのだろう。言霊のほうが自分より上位になって、自分自身を変えかねないという、ある意味で怖い感覚でもある。「良き言葉、I špatná slova se ti vracejí." Je toto pravý význam Kotodama?。

あの世から、ついさっき還ってきました。文字通りの「生還」です。「いつ死んでもいい」とか「早く死にたい」などと何度も繰り返し言葉にしてきたが、これからはちょっと慎もう。ゾッとするような怖ろしい世界をチラッと覗いてしまったから。

「あの世」へ実際に行ってきたわけではない。わたしは、入り口付近をチラッと眺めてきただけだから、「生還」などとたいそうな言葉を使うのも本当はおこがましいが、実感としてはそういうものが確かにあった。

to je、わたしたちの棲む家々からほんのわずかの距離のところにあり、いやむしろ家々のあいだにあり、多くの人々が足繫く通う場所の中にもある。そして誰にも簡単に見分けがつくにも拘らず、多くの人はそれに気づかないふりをしているらしい。そこでは人は既に立ってなどいない。ほぼ全員が仰向けに横たわり、静かに息をしている。日に何度か起き上がっては、どこからか運ばれてくる飯をそそくさと食い、食ってはすぐまた仰向けに横たわる。そこは気づかぬほどゆっくりと動くベルトコンベヤーになっていて、何日か何週間か何か月後にはもう誰の手も届かない、引き返すことのできない「あの世」への動脈になっている。

そこから振り返って見た「この世」は、今日は午前中雪が舞ったりする、荒れた天候だった。傘を差し、風に抵抗して歩くには、脚や腰の悪い人には辛いかも知れない。あの世の恐るべき平穏さに比べれば。Ale、それが生きているということだ。痛いことも苦い思いも様々な矛盾も、それがまさしく生きていることのように見えた。
　ほんの入り口に入ったところから「この世」を振り返って見た、「土壇場」のスケッチを掲げた。

今日は何も手につかない。Nebo raději、病院のことだけで一日が終わってしまいそうだ。ただの「検査」なのだが、慣れてないせいで大きなプレッシャーがかかり、それ以外のことがほぼできない。

絵を描くことができないのはまあ仕方ないとしても、本を読むとか、何かアイデアを考えるとかできそうなものだし、その準備もしてきたのに、どれも手につかない。落ち着かない。