ಹುಡುಗ ಟಿ ಅಂಜುಬುರುಕವಾಗಿದ್ದರೂ,、ಕ್ರೂರವೂ ಆಗಿತ್ತು。ನಾನು ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡುವಾಗ, ನಾನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಾಚಿಕೆಪಡುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಬೆನ್ನಿನ ಹಿಂದೆ ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.、ನಾನು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿರುವಾಗ ನಾನು ಧೈರ್ಯಶಾಲಿಯಾಗುತ್ತೇನೆ、ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾಗಿ, ಅವನಿಗೆ ಜೀವಿಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲಲು ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.。
ಅವನ ಬೇಟೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವು ಸಣ್ಣ ಪ್ರಾಣಿಗಳು、ಅತ್ಯಂತ ಸಾಮಾನ್ಯವಾದದ್ದು ಕಪ್ಪೆಗಳು.。ಹಿಮವು ಕರಗಿದಾಗ、ಕಪ್ಪೆಗಳು ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಿವೆ.。ಕೈಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಬಿಲ್ಲಿನಿಂದ ಅದನ್ನು ಶೂಟ್ ಮಾಡಿ。ಬಾಣವು ಪಂಪಾಸ್ ಹುಲ್ಲಿನ ಕಾಂಡವಾಗಿದೆ、ಸುತ್ತಲೂ ಹಲವರು ಇದ್ದರು。ಅದನ್ನು ಚಾಕುವಿನಿಂದ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾದ ಕೋನದಲ್ಲಿ ಕತ್ತರಿಸಿ、ನೀವು ಅದನ್ನು ಸಡಿಲವಾದ ನೆಲಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಸಿದರೆ, ಕಾಂಡದೊಳಗಿನ ಟೊಳ್ಳಾಗಿ ಮಣ್ಣು ಸೇರುತ್ತದೆ.、ತುದಿ ಮಾತ್ರ ಮಧ್ಯಮ ಭಾರವಾಗಿರುತ್ತದೆ.。ಬಾಣಗಳು ಭಾರವಾದ ತುದಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರದ ಹೊರತು ಅವು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹಾರುವುದಿಲ್ಲ.。
ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಸಾಕು、ನೀವು ಕಪ್ಪೆಯನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ಎಂಬ ಅರಿವು、ಇದು ಅವನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ。ಬದಲಿಗೆ, ನಾನು ಬಾಣವನ್ನು ನಿಖರವಾಗಿ ಹೊಡೆಯುವುದರ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.。ಕಪ್ಪೆ ಅಸಾಧಾರಣ ಶತ್ರು、ಅವನಿಗೆ, ಕಪ್ಪೆ ಕೇವಲ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಚಲಿಸುವ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು.。ಮತ್ತು ಇದು ಕೇವಲ ಅವನ ಆಟವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.。ನನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ನೇಹಿತರು ಅವರೇ ಮಾಡಿದ ಬಿಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ.、ಅಂತೆಯೇ, ಕಪ್ಪೆಯನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಕೋಷ್ಟಕವಾಗಿ ಬಳಸಿ.、ಅವರು ತಮ್ಮ ಬಿಲ್ಲುಗಾರಿಕೆ ಕೌಶಲ್ಯವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಲು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಪರಸ್ಪರ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.。ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅದು ಬೆಚ್ಚಗಾಗುತ್ತದೆ、ಭತ್ತದ ಗದ್ದೆಯಿಂದ ಕಪ್ಪೆಯ ಧ್ವನಿ ಕೇಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ、弓のことも射られたカエルのこともきれいさっぱり忘れて、小魚を追うのに夢中になった。
小魚もまた彼の遊び道具の一つに過ぎず、彼にとってそれは「生き物」ではなく「さかな」という「動くモノ」であった。カエルと少し違うのは、ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ತಿನ್ನುತ್ತೇನೆ.。ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯ, ನೀವು ಮೀನು ಹಿಡಿಯುವ ಹಂತದವರೆಗೆ ಮಾತ್ರ.、ಅವನು ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿರಲಿಲ್ಲ。ಹಿಡಿದ ನಂತರ、ಪುಟ್ಟ ಮೀನನ್ನು ನಾನು ಏನು ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ನೆನಪಿಲ್ಲ.。ಕೇವಲ ಹಿಡಿಯಲು。ಹೆಚ್ಚು ವೇಗವಾಗಿ、捕えることが難しければ難しいほど、小さなさかなたちは彼の興味を駆り立てた。捕まえた小魚の、手の中でぴちぴちと激しくくねる、くすぐったい感触は彼を有頂天にさせた。そしてぬめりの中に光る極小の鱗、うっすらと浮かび上がる斑点の美しさを、美しいという言葉さえ思い浮かべずに感じてもいた。
もう少し大きくなってからは、狙う獲物も大きくなった。もうカエルや小魚は卒業していた。素潜りと魚釣りの時期を過ぎ、アケビや山葡萄も終わって冬になると、T たちは野ウサギを狙うようになった。それは肉も毛皮も確かに有用であり、それを目的に彼の友人たちも雪の中を歩きまわっていたが、彼の興味の中心はやはりそれを捕まえるまでであった。獲物の生態を調べ、その能力を上回る方法で捕まえること。それが T の願いであり、理想だった。ほかの少年たちがウサギ狩りにも飽きて山へ行かなくなるころ、とうとう狐が彼の対象になった。
狐は、彼の相手にふさわしい警戒心と周到さ、そして知力とパワーを持っていた。すぐに彼は狐の能力に驚嘆し、一種の憧れにも近い感情を持ちはじめた。この美しくも優れた獲物を自分だけの力で捕らえたい、その一方でどうか自分が仕掛けた罠を凌ぎ、生き延びてほしい。そんな矛盾した感情を狐に対して持つようになっていった。
「罠にかかったらどうしようか。」今度は彼も、捉えたあとのことを真剣に考えないわけにはいかなかった。いま彼の狙っているのは、足跡の大きさから考えて、ある程度の大物だと予想していた。おそらく中型の犬くらいはあるだろう。祖父の部屋の長押にぶら下がっていた、自分の身長ほどもある大きな狐の襟巻を彼は思い浮かべた。―あれより大きいかも―そいつが罠にかかったときの、死に物狂いの抵抗を T は想像した。「逃がしてやるのが一番危険で難しい。」彼は何度も頭の中で、うまく逃がしてやる方法をシミュレーションしてみたが、うまい方法が思いつかなかった。鋭い牙で噛まれ、自分も大怪我をする可能性の方が大きい。―手早く殺すしかないが、どうやって？
獲物の逃げ場をせばめ、足場の悪いところに追い込んでいる以上、自分の足場の幅もぎりぎり、斜めでしかも凍っている。足が滑れば足元の深い淵の中へ自分が落ちてしまう。棍棒で殴り殺すにしても、すぐ頭上には細い枝が網の目のように絡み合っている。―棍棒を振り上げるスペースは無い―彼はその場面を脳の奥の方でゆっくり、精細なビデオで検証するように繰り返していた。
少年 T のお話はここまで。わたしの夢の中で T は今でも時々獲物を追っているが、もう捕まえる気持ちはないらしい。けれど彼らを追い詰めるまでの緊張感と、それを逃れていく動物たちの本当のカッコよさに、いつまでも夢から覚めたくない思いがある―夢の覚め際にかならず T はそう言うのである。