ವರ್ಗ: ಕಲೆ

ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯವಾಗಿದೆ、自由なモチーフで、“適当に” 描いてみた。ここしばらく、YouTube用の水彩か、出品用の作品しか、描いていなかったような気がする。こういう「描いてみただけ」というのが本当は楽しいんだよね。

うまく描いて当たり前とか、うまく描かないと恥ずかしい、なんて思いこんでいると、ろくなことはない。楽しくないどころか、ストレスだ。ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವುದು、本当は「ストレス解消」であってほしい。多くの画家たちにとって、半分はストレス解消になっているはずだが、半分はストレスにもなっているはずだ。なんにしても、“ねばならぬ” はよくない。

ある量を所要時間で割れば、単位時間当たりの「時間効率」が出る。一日に3枚絵を描けば、1枚しか描けない日の、3倍効率がいいことになりそうだが、それがバカバカしい計算であることは子どもでも分かる。一枚一枚の絵（の価値または意味）は、それぞれに異なっていて、それを測る基準・指標もまた、個人的なものだから。

ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವುದು、ಎರಡನೇ ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ、どこかで子どもに還ることじゃないだろうか。それが心のふるさと、ではないのかな。世の中ますます生きづらくなっている。自殺する人も増えている。事故、災害も多い。そのうえ至る所で戦争まで起こしやがって。ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವುದು、平和だ。平和になることだ。ಅದು ಇಲ್ಲಿದೆ、（少しの間でも）自由にもなれる。“適当に” 絵を描こうよ。

ಜನರು ಸುಂದರವಾದದ್ದು (ಅಗತ್ಯವಾಗಿ ವಸ್ತುಗಳಲ್ಲ) ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ.、ಅದೂ ಮುಖ್ಯ。ಅದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಳಗೆ ಕೂಡ、ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಆತ್ಮವನ್ನು ಆಳಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ,、ಗುರಿಯೂ ಬದಲಾಗಬೇಕು。ಮತ್ತು、ಅನೇಕ ಮರೆತುಹೋಗಿವೆ、ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತಿದೆ。ಸೌಂದರ್ಯ ಕ್ಷಣಿಕ。

ನನ್ನ ಮೊದಲ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ。ನಾನೇ、ಯಾವುದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನೀವು ಯೋಚಿಸುತ್ತೀರಿ?、ಮತ್ತು。ಅದೂ ಅಲ್ಲ、ನಾನು ಇದನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.、ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ, ``ಬಹುಶಃ ಇದು ಹಿಮವಾಗಿರಬಹುದು'' ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸಿದೆ.。
ಹಿನ್ನೋಟದಲ್ಲಿ、ನಾನು ಹೊಸ ವರ್ಷದ ದಿನದಂದು ಹಿಮಭರಿತ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ.、ಅದು ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಎಂದು ನಾನು ಊಹಿಸಿದೆ.、ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು、ನಾನು ಅನೇಕ ಸುಂದರವಾದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ನನ್ನಿಂದ ಎಸೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತೇನೆ.、ನಾನು ದುಃಖದ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಂದ ತುಂಬಿರುವುದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.。
ನೆನಪುಗಳ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೊಳಗಿಂದ、ಪ್ಯಾನಿಕ್ ಭಾವನೆಯೊಂದಿಗೆ、ನಾನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವ "ಸೌಂದರ್ಯ" ವನ್ನು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಹೊರತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ (ಎಲ್ಲವೂ、ಕಾಗದದ ಮೇಲಿನ ಚಿತ್ರದಂತೆ ಅದು ಎಷ್ಟು ಸಮತಟ್ಟಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾನು ನಗುತ್ತೇನೆ.)。ಮತ್ತು、ನನ್ನ ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಏನು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತು、ಇದು ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಲುಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಹಿಮವಾಗಿತ್ತು.。ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ、ಅರ್ಧ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ಹಿಮದ ವಿರುದ್ಧ ನಾನು ನನ್ನ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಉಜ್ಜುತ್ತಿದ್ದೆ.。

ಅದು ಸರಿ、ಹಿಮದ ಬಣ್ಣ ಬಿಳಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ。ಕಲ್ಲಿನ ಬಣ್ಣ ಕ್ರಮೇಣ ಪಾರದರ್ಶಕವಾಗುತ್ತದೆ、ಮೊನಚಾದ、ಮತ್ತು ಬಣ್ಣವು ಗಾಳಿಯಿಂದ ಮಗುವಿನ ಕೆನ್ನೆಗಳನ್ನು ಉಜ್ಜಿದಂತಿದೆ.、ಅದರ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ಚಿಕ್ಕ ಸೂಜಿಯಂತಹ ಹರಳುಗಳೂ ನಿಂತಿವೆ.。ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ、ನಾನು ಅದನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸಬಹುದೆಂದು ನಾನು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ、ಎದ್ದ ನಂತರವೂ ಇದನ್ನೇ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.。

先日（12/16）、国画会の安原容子さんの個展などを見に銀座へ行ってきた。最終日だったが、いずれの個展もひっきりなしに来場する人がいて、絵を見に来る人は減ってないんだな、といささか安堵した。

歩行者天国も久しぶり。中国語も多く耳に入り、かの国での観光がオープンになったことを肌で感じた。路上の思わぬところに座り込んで、めいめいスマホをいじくっている家族。まだ微妙な違和感はあるが、ひところの中国人観光客レベルからみると、ずいぶん日本人感覚に近くなったと感じる。

ホコ天をあるいていると、ಯೂರೋ、アメリカ、南米系、ಮಧ್ಯಪ್ರಾಚ್ಯ、アフリカ系の顔が行きかう。ワイシャツだけで行ったのに、それでも汗をかいた。12月半ばで、この暑さはどうなっているんだろうか。Ｔシャツ一枚で歩いている人もいれば、その隣ではダウンを着こんだ人もいる。そんなホコ天から、各画廊へは90度ずつ、カクカクと曲がっていく。

長年苦しめられたポインセチアの、一つの攻略法が見つかり、今年は少しだけ肩の荷を下ろした（近々、それをYouTubeに乗せるよ）。大みそかまであと10日。元気な人の、元気な個展を見ると、来年の発表までの十数点の絵の構想と試作をしながら、もう一歩ポインセチアの攻略法を探す気力も湧いてくるよ。