今年の描き初めの絵を、YouTube用に編集中。4日の木曜日には、らくらくアップできると思っていたが、今日になっても編集が終わらない。
「欲を出している」と言えば、ನಿಜವಾಗಿ。毎回、満足することなど無いから、いつも “改良” するつもりでいる。それを「欲」と呼ぶなら、呼べなくもない。問題は、その「欲」が空回りすることだ。ピントがずれている。大問題なのは分かっているが、どうしたらいいのか分からない。
ಆದರೆ、もう少しだ。遅れるのは残念だが、とりあえずゴールを目指さないことには始まらない。
ಜನರು ಸುಂದರವಾದದ್ದು (ಅಗತ್ಯವಾಗಿ ವಸ್ತುಗಳಲ್ಲ) ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ.、ಅದೂ ಮುಖ್ಯ。ಅದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಳಗೆ ಕೂಡ、ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಆತ್ಮವನ್ನು ಆಳಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ,、ಗುರಿಯೂ ಬದಲಾಗಬೇಕು。ಮತ್ತು、ಅನೇಕ ಮರೆತುಹೋಗಿವೆ、ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತಿದೆ。ಸೌಂದರ್ಯ ಕ್ಷಣಿಕ。
ನನ್ನ ಮೊದಲ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ。ನಾನೇ、ಯಾವುದು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನೀವು ಯೋಚಿಸುತ್ತೀರಿ?、ಮತ್ತು。ಅದೂ ಅಲ್ಲ、ನಾನು ಇದನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.、ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ, ``ಬಹುಶಃ ಇದು ಹಿಮವಾಗಿರಬಹುದು'' ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸಿದೆ.。
ಹಿನ್ನೋಟದಲ್ಲಿ、ನಾನು ಹೊಸ ವರ್ಷದ ದಿನದಂದು ಹಿಮಭರಿತ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ.、ಅದು ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಎಂದು ನಾನು ಊಹಿಸಿದೆ.、ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು、ನಾನು ಅನೇಕ ಸುಂದರವಾದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ನನ್ನಿಂದ ಎಸೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತೇನೆ.、ನಾನು ದುಃಖದ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಂದ ತುಂಬಿರುವುದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.。
ನೆನಪುಗಳ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯೊಳಗಿಂದ、ಪ್ಯಾನಿಕ್ ಭಾವನೆಯೊಂದಿಗೆ、ನಾನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವ "ಸೌಂದರ್ಯ" ವನ್ನು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಹೊರತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ (ಎಲ್ಲವೂ、ಕಾಗದದ ಮೇಲಿನ ಚಿತ್ರದಂತೆ ಅದು ಎಷ್ಟು ಸಮತಟ್ಟಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾನು ನಗುತ್ತೇನೆ.)。ಮತ್ತು、ನನ್ನ ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಏನು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತು、ಇದು ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಲುಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಹಿಮವಾಗಿತ್ತು.。ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ、ಅರ್ಧ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ಹಿಮದ ವಿರುದ್ಧ ನಾನು ನನ್ನ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಉಜ್ಜುತ್ತಿದ್ದೆ.。
ಅದು ಸರಿ、ಹಿಮದ ಬಣ್ಣ ಬಿಳಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ。ಕಲ್ಲಿನ ಬಣ್ಣ ಕ್ರಮೇಣ ಪಾರದರ್ಶಕವಾಗುತ್ತದೆ、ಮೊನಚಾದ、ಮತ್ತು ಬಣ್ಣವು ಗಾಳಿಯಿಂದ ಮಗುವಿನ ಕೆನ್ನೆಗಳನ್ನು ಉಜ್ಜಿದಂತಿದೆ.、ಅದರ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಅಥವಾ ಎರಡು ಚಿಕ್ಕ ಸೂಜಿಯಂತಹ ಹರಳುಗಳೂ ನಿಂತಿವೆ.。ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ、ನಾನು ಅದನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸಬಹುದೆಂದು ನಾನು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ、ಎದ್ದ ನಂತರವೂ ಇದನ್ನೇ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.。
暮れに、今活躍中？のイラストレーター150人を紹介した本を買ってみた。どの人も人気イラストレーターらしいのだが、半分くらいはどれも同じに見えてしまう。名前は一人も知らなかった。それだけでも、自分がいかに「時代」の先端部から遠いかを感じる。時代遅れなのは痛いほど分かっているが、 “何週遅れているか” くらいは知りたいかなーと思ったんだ。
ಆದರೆ、そんなことは問題じゃなかった。そもそも同じレース、同じ時代にいなかったんだ。描くテクニックだけなら、周回遅れでもなんとか取り戻せるものだが、ついていけないのは「それが面白い」と感じるセンス。描く人（イラストレーター）と見る人がそれを共有しているセンス。何が面白いのか、分からないんだよ。単なるテクニックじゃ越えられない、一種の「カルチャーショック」。それを、若い人は「ブンカだよ」と言う。
わたしは、本当はイラストレーターになりたかったんだなと、今は思う。子どもの頃から絵を描くのは好きだったけれど、それは「写生」でもなく、ましてや「芸術」などではなかった。ಆದರೆ、その当時、ド田舎（“僻地” という語はすでに死語化だが）の小学生には、「イラストレーター」なんて言葉自体が存在していなかった。
絵の好きな子は、「家事の手伝いをしない怠け者」でしかなかった。。わたしは自分でも知らずに「長編ストーリー漫画」を描いて、誰にでも見せる代わりに、その分の仕事を人にやってもらい、ゲームを作っては、それに合う絵を描いて友達に配っていた。大人に混じって田舎芝居の背景も描き、村祭りの灯籠絵も描き、神社に奉納する絵馬や、祖父の年賀状の絵を毎年暮れに1000枚も描いていた。それは絵画作品ではなく、イラストだったんだな、と今になって解る。
マンガもイラストも「ブンカ」。それをいわゆるオトナが「文化」と読みかえている時点で、“周回遅れ” 。SNSもYouTubeも「ブンカ」であって、いわゆる「文化」とリバーシブルになっているようなもの。それがあると知っていること、それを享受、利用していることの「一つ上にある」ブンカ。「スマホでメールが送れる」は、文化であっても「スマホのブンカ」ではない。そのメールに漂う「呼吸」。それがブンカなんですよ、ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ。