Shundai sergisi başlıyor、ilk gün、2O gün ve ardışık günlerde mekanda görev yapıyordum.。Seyirci sessiz、Şu anda geldiğin sürece、Çoğu insan izlemek konusunda hevesli。Bu harika bir şey。"Bir şey görmek istedim" diyen insanlar、Sabahtan geceye Corona、Koronavirüsten biraz titrediğini hissettiğini ve eve gittiğini söyledi.。İstediğimiz buydu。
Corona'yı unutmaya geldim、dezenfekte etmek、Bir ziyaretçi kartına girme vb. "、Bazı insanların kızdığını duydum, "Bu covid mi?"。O kişinin duygularını iyi anlayabildiğimi hissediyorum。Diğer çeşitli etkinlik mekanlarında Covid karşı önlemlerine atıfta bulunma、Buna da çok dikkat ettik。Corona'nın kendisinden daha fazlası、Dürüst olmak gerekirse, "kendini sınırlandıran polisin" devriyelerinden korktum, bu da onları "önlem almadılar!"。Japonya'da böyle çok polis var。Bu bloga 10 yıl önce Büyük Doğu Japonya depreminden kısa bir süre sonra başladım.、O zaman, sokaklarda "Güç Kurtaran Polis" kelimesi duyuldu.、Bunun hakkında yazıyorum。Şu andan itibaren değişecek hiçbir şey yok。
16: 00'dan sonra neredeyse kimse gelmiyor。会場をぶらぶらしながら自分の絵をじっと見る。自分の絵の後ろにある、自分自身のの制作風景を見る。そして10年前、30年前の自分と数年後の自分の制作風景を重ねて見る。よく見れば、1枚の絵にはそういうことが描かれている。会場のどの作品もそんな風景を持っている。メンバーはほぼ一日中冗談しか言わないが、誰もがそれぞれの風景を自分自身と重ねて見ている。そういうメンバーでなければ35年も続くわけはない。この会は特別な会なのだ。
ワクチン接種が進めば、来年の今頃はコロナはもう記憶の彼方になるだろう。大震災の時の節電騒ぎをもうほとんど忘れているように。Ancak、本当はわたしたちは深いところで傷ついている。あの時も絵を描いたり、音楽や芝居をやっている場合かと世間には冷たい目で見られ、実際そのような仕打ちをされた。大衆とはそういうものだ。芸術はそういう大衆に、とりあえずお茶をどうぞ、という仕事だ。その一杯で心の変化が起こることもあるだろう。それが芸術だ、とも会場をぶらつきながら考える。
