Συντάκτης: Takashi

Δύο λεπτά με το αυτοκίνητο από το νοσοκομείο όπου πήγα να φροντίσω τον πατέρα μου、Ο Ominato Γενικός Επιθεωρητής Γενικού Επιθεωρητή της Θαλάσσιας Αυτοάμυνας (Ominato Base, πρώην ιαπωνικό ναυτικό, πριν από 60 χρόνια)。Την αρχή του πολέμου του Ειρηνικού、Προφανώς ο συνδυασμένος στόλος για την επίθεση στο Pearl Harbor συγκεντρώθηκε εδώ.)。Αυτή τη στιγμή είναι η έδρα των θαλάσσιων δυνάμεων αυτοάμυνας στο Ominato και στο Hokkaido.。Βράδυ στις 3 Ιανουαρίου、Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα μια ήρεμη χειμερινή μέρα、Αυτή είναι μια φωτογραφία από τότε που σταμάτησα στο σπίτι μου από το νοσοκομείο.。

Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο、Υπήρχε μια ομάδα θαλάσσιων αγοριών。Ως λεπτό και γκόμενα, ήμουν γοητευμένος από την ισχυρή εικόνα ενός "θαλάσσιου ανθρώπου" και πρόθυμος να συμμετάσχω στην ομάδα.。Απομνημονεύομαι γρήγορα σήματα σημαίας χεριών και πολλά άλλα (για κάποιο λόγο τα θυμάμαι ακόμα σήμερα).。Φαίνεται σαν ένα όνειρο τώρα που είχα όνειρα για μια στολή λευκών αξιωματικών.、Όταν κοιτάζω το πλοίο、Αισθάνομαι ενθουσιασμένος。

Είμαι από μια γενιά που δεν γνωρίζει τον πόλεμο。Αλλά όταν πρόκειται για ιστορίες για τους γονείς ως παιδιά, νομίζω ότι υπήρχαν πολλές ιστορίες για να συμμετάσχουν στον πόλεμο.。Δεν έχουν περάσει 20 χρόνια από τον πόλεμο、Η μνήμη μου πρέπει να ήταν ακόμα ζωντανή。

Για τη χώρα、Για γονείς。Είδα τον παππού μου και τους γονείς που δεν μπορούσαν να κοιτάξουν τον εαυτό μου έτσι。Αυτή είναι η τέλεια δικαιολογία、Θα ζήσω τον δικό μου τρόπο、Γέλασα τις ανησυχίες των γονιών μου και、Όταν κοιτάζετε τα δικά σας παιδιά、Είμαι σοκαρισμένος, τι είναι μαζί μου。

Η βασική σάλπιγγα χτύπησε。Έχω ήδη ξεχάσει το νόημα κάθε τρομπέτα。　　　2012/1/16

下北の、いや下北に限らず雪の風景は美しい。モノクロームの世界とよく謂われるので、ついそんな風に思いがちだが、自分の体験をちょっと振り返れば、決してそうではないことを誰でも思い出すだろう。

先日、この雪の風景に触れ、なんだか忘れ物を取りに帰ったような気がすると書いた。たしかにそうなのだ。中学生自分にはほとんど勉強などせず、ウサギやヤマドリなどの罠かけに夢中になったり、その途中、スキーで危うく２度も遭難しかけたりしたことを、今回の帰省中毎晩のように弟や母と思い出しては話したものだった。それらは自分の体のどこかに沁み込んでいて、こんな雪を見ると自然に気持ちが昂ぶってくるのをくるのを感じていた。父のことがなければ、２、３日はウサギ罠でもかけに出かけたかもしれない。もっとも、それがなければ帰りさえしなかったに違いないが。

本格的に絵を描くようになったはじめの頃、いろんな色を使いこなしたあと、やはり最後はモノクロームだなあと何度も思ったのは、こんな風景を見てきたからだろう。いつの間にか生活に追われ、そういうことさえ忘れてしまっていた。私のことを「幻想作家」だと言った人がいる。それは恐らく当たっている。ごく小さな子供のころからなぜか自分でも そんな風に感じていたからだ。雪は幻想を育む。雪国は幸いである。