Autor: Takashi

sërish me diell këtë mëngjes、Dhe pothuajse asnjë erë。Temperatura do të arrijë rreth 3-4 gradë。Djersit kur eci。

Jam shumë i mërzitur kur jam në spital。Në qytet, është e mundur për të vizituar duke bërë porosi këtu dhe atje.、Lëreni vetëm në pyll、Në një vend ku nuk ka asnjë dyqan të vetëm edhe nëse shikoni përreth、Unë nuk mund të bëj asgjë。Bëni një shëtitje në rrugën me dëborë për në një kryqëzim T pak larg spitalit。3 km vajtje-ardhje。nuk kam cfare te bej tjeter。

Unë do të doja të vizatoja një foto、Siç pritej, është e pamundur në dhomën e spitalit。Më së shumti përdor kompjuterin tim për të vrarë kohën。I kam zili njerëzit që mund të punojnë në kompjuter。Kaloni 15 ditë kështu këtë herë。çdo ditë、Duke marrë parasysh këtë përpjekje dhe kohën e shpenzuar për përkujdesje、Forcat që po përpiqen të promovojnë politikën e Ubusuteyama、Nuk do të ulet edhe nëse rritet、Unë mendoj。

今日も病院へ。今朝方の新雪で、風景がまた化粧し直した。車の人は顔をしかめるだろうが、ただ見るだけの私には大きなプレゼントだ。雪が降るたびにそれを貰える、有難い暇人だ。

病院に来ると、ふだん意識しない呼吸や、食物を口に入れる、噛む、飲み込む、消化、吸収、排泄という毎日誰もがしていることの有難さを再認識させられる。そして死も。病院は「人間の学校」でもある。

「有難い」ということは、感謝すべきだという意味ではない。文字通り、「有る」ことが難しい（難い）という意味だ。私たちはつい医学の進歩とか社会制度とかを過信しがちで、死についてもそのぶん何となく余裕ができたような気持ちになりやすい。

その過信を、病院は時には一層過信させ、時には簡単に打ち砕く。人間が生き物であり、動物であり、微妙なバランスを取りながらロープの上を滑る、やじろべえであることを病院は教えてくれる。