「夏が来れば思い出す」ではないが、冬が来れば思い出すことも少なくない。
雪上に点々と続く動物や鳥の足跡。空から激突するようにドスンと体をぶつけて着地する雉（キジ）の丸い胴体のあと。ドタドタした駆け足（滑走）、飛び立ちの瞬間、やっと浮いた体重の下を微かに羽根の先が雪を掻いた痕跡。
გაჩერება、何か考えるように小さく回り、また歩き出す一本の点線。脚を踏み出すたびに、深い雪をほんの少し引っかける。それが転がって微かな線を残す。柔らかな窪みは、そこで狐が束の間の休息を得たことを示している。小さな動物が雪に半分埋まりながら、うねるように歩く。それらのイメージを、半分は動物になって追体験してみるのが冬の愉しみの一つ。葉を落とした灌木の茂みの中に、野生の梨が鳥たちに見つからず残っていたりする。それは天からのご馳走だ。
ვფიქრობდი, რომ პირველად შევეცდები ლანდშაფტის დახატვას、დარჩენილი კრეპუსი, რომელსაც ბავშვები იყენებენ ესკიზების წიგნებში、შევეცადე გამოსახულების დახატვა。
საავადმყოფოდან დაახლოებით 1.5 კილომეტრში, სადაც დედაჩემი ეწვია、კერძო სახლი გზის გასწვრივ。რუთების კვალდაკვლის გარეშე და მიდის, არ ჩანს, რომ ხალხი იქ ცხოვრობს.。ეს მზიანი თოვლიანი სცენა იყო、ეს ჰგავს ტურისტულ ფოტოს, როგორც არის、ეს მახსენებს მთვარის ღამის ღამით、შევეცდები მას ლურჯი ლანდშაფტი გავაკეთო、2~ 3 ესკიზები。
სურათის ნახევარი შედგენილია მაყურებლის მიერ.、という考えが近年強くなってきた。文化とか環境とか生命という大きな次元の中で、「個」ということの意味が私にとっては随分変わってきた。始めに個ありきではなく、どう生まれ、どうやって輝くのか、少し考えるようになってきた。
今朝も快晴だ。თავს კარგად ვგრძნობ (თუ არ მახსოვს ყველანაირი რამ)。დროდადრო、მოუსმინე სასიამოვნო მუსიკას、დაფარეთ ყურები, როდესაც ცუდი ამბები გაქვთ、უმჯობესია მშვიდად წაიკითხოთ პოეზია。მაგრამ、სინამდვილეში, ეს არც ისე ადვილია。
葉牡丹。გასულ წლამდე、საერთოდ არ მქონდა ინტერესი。ახლაც ასე ძალიან ჰგავს、園芸店を覗いているうちに何故か、これを描いてみようと、小さな鉢をひとつ暮れに買った。
大小20枚くらい描いた。そのうちにだんだん葉牡丹を描いている気がしなくなって、自分がそこに投影されてくる。これはひょっとして俺なのかも…。ところどころ引っかかるようにギザギザで、点々で、非常識な色が前後の脈絡もなく在る。このいい加減な有りようはまさに俺だが、それはもう葉牡丹を描いているとは言えないのかも知れない。