კატეგორია: ისტორია

მოგწონთ ზვიგენები? ბავშვობიდან მიყვარდა.。არსებობს მრავალი სხვადასხვა სახის ზვიგენი, მაგრამ、გამონაკლისის გარეშე მომწონს。

ბავშვობა、ზვიგენი ჩემთვის საკვები იყო。ახლა ამაზე ფიქრობ、ჩემი მშობლების სახლში、როგორც ჩანს, ჩემს გარდა ზვიგენები არავის უყვარდა.、კარგად ვჭამე。ჩემსავით ვისაც უყვარს თევზი、ყელში ჩარჩენილი ზვიგენი პატარა ძვლების გარეშე、იმიტომ რომ მშვიდად შემეძლო ჭამა.。ეს არ არის ისეთი დიდი ზვიგენი, როგორიც კამაბოკოსთვის გამოიყენება.、მაქსიმუმ 1 მეტრზე、პატარა ზვიგენი კბილების გარეშე。მაგრამ、ამიტომ არ მიყვარს ზვიგენები。

ზვიგენი არის、მომწონს ფორმა, ფერი და ცხოვრების წესი.。რა თქმა უნდა, გამონაკლისი არ არის დიდი თეთრი ზვიგენი, რომელიც ცნობილი გახდა თავისი სისასტიკით მისი "JAWS"-ის გამო.。ფიქრი რატომ მოგწონს、① ფორმისა და ფერის სილამაზე ② იდუმალი მიმოწერა სილამაზესა და შესანიშნავ ფიზიკურ შესაძლებლობებს შორის (ზვიგენები რეალურად ჩვეულებრივი ხორციჭამია თევზია, ტუნასა და ზღვის კაპარჭას მსგავსი.。"სისასტიკეს"、ბევრი თევზია ზვიგენზე დიდი)、ამაზეა საუბარი?。

ზვიგენივით მოხდენილი、აქვს მაღალი ფიზიკური შესაძლებლობები、მოკრძალებულად、და სავსე ცნობისმოყვარეობით、არ არსებობს სხვა თევზი მხიარული და საყვარელი სახით (საყვარლის、ეს ჰგავს იმის თქმას, რომ ბუჩქები და ხალიჩები ლამაზია.)。ზვიგენს რომ შეადაროთ ადამიანი, როგორი ადამიანი იქნებით?。პოლიტიკოსს მაინც ვერ შევადარებ.。მაგრამ、ვისურვებდი, რომ პოლიტიკოსებს ჰქონდეთ ეს თვისებები.、ყოველთვის იმედი მაქვს。

ტალღები ჩემს წინ არის
რაც უფრო მეტს უყურებთ ზემოთ, მით უფრო მეტად ემთხვევა ერთმანეთს
იქიდან უბერავს ქარი
კიდევ ერთი ნაბიჯი
ტალღები გადახურულია

აღარ არის კარები და ფანჯრები
სანამ ამას გაიგებთ, თქვენ მიდიხართ ტალღებისკენ
მუხლამდე წყალში

ახლა უკან ვეღარ დავბრუნდები
მაგრამ、აღარ შემიძლია გაგრძელება
ტალღები უფრო და უფრო მაღლა იწევს
ქვემოდან მიყურებს

ახლა、ხელებს ვიბან
დაიბანე სახე、ყურები、დაიბანე თვალები
მერე ტალღებში ვზივარ

დილით、ეს ლექსი გაღვიძებისას გამახსენდა და ჩავწერე.。

人生の残り少なくなった時間で、なるべく「無意味」なことはしたくない＝意味あることをしたい、მე ვფიქრობდი。Მეორეს მხრივ、生きるということにもともと意味なんかないという考えも、高校生の頃からわたしのなかに常に一定のスペースを持っている。

და、都合よくどちらかをオン、オフにしてその場その場で自分を納得させてきた。それは2つの考え方が互いに矛盾すると思っていたからだが、რეალურად、それは同じものなのだと年を取るごとに思えてきた。どちらもオンにすることが可能であるというのではなく、むしろどちらもオンでなければ、一方だけでは成り立たないことが解ってきたからだ。

პირველი、無意味＝意味のないこと、არა、それははるかに「積極的な」空白（空間）だということ。絵を描くためには白いキャンバスが必要だ、と考えてもらえば解りやすい。もう一つは「誰かにとっての無意味」は「他の誰かにとっての有意味」でもあるということ。「誰にとっても意味あること」、そんなものはあり得ない。迷信か、あるいはある種の洗脳の結果（たとえば「教育」という名の）に違いない（この意味では、教育の功罪はもっと深く冷静に（国家単位などという小さなものではなく）常に吟味され続けるべきだと考えているが、ここはそれ以上を述べるのにふさわしい場ではない）。

創作の場では、「意味」は常に否定されるところから出発する。ひとつひとつの意味はすべて一度否定される。ヘーゲルではないが、名作は名作ではない。美しいものは美しくない。そこからしか創作は船出することができないのだ。「そんなこたあ、言われなくたって知ってらあ」と、巻き舌の江戸弁で軽く返されそうだが、確かにその程度のことなのに違いない。მაგრამ、もっと大事なのはその先で、さらに積極的に「無意味」をどんどん創り出すことだ。そのことによって生きること。誰かに意味づけられた人生をジャンプするには、それしかない。